Τι πιστεύετε για την νοημοσύνη (IQ);

Τι πιστεύετε για την νοημοσύνη (IQ);

Τι πιστεύετε για την νοημοσύνη (IQ); Υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπινους εγκεφάλους (γενετικά, από / κατά την ανάπτυξη, ή κάτι άλλο); Υπάρχουν έξυπνοι ή χαζοί;

Κατά την γνώμη μου:
Όντως υπάρχουν πιο έξυπνοι άνθρωποι από άλλους αλλά όχι λόγω διαφορετικής φυλής των ανθρώπων. Αυτή είναι μια παλιά ξεχασμένη ιστορία από τους βιολόγους! ΔΕΝ υπάρχουν ανθρώπινες φυλές προερχόμενες από τον Homo Sapiens (sapientis), απλά ρίξτε μια ματιά εδώ. Οπότε, όλοι έχουμε τις ίδιες δυνατότητες ως προς την χρήση του εγκεφάλου μας, αλλά υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας, η επιρροή του περιβάλλοντος πάνω στον εγκέφαλο. (Λέγοντας περιβάλλον εννοώ όχι μόνο το φυσικό περιβάλλον, αλλά και οτιδήποτε τριγύρω που μπορεί να προκαλέσει κάποιο ερέθισμα στον εγκέφαλο.). Σύμφωνα με την Φυσική Επιλογή, διατυπωμένη από τον Κάρολο Δαρβίνο στο 1859, κάθε παραμικρή διαφοροποίηση πάνω σ’ έναν άνθρωπο, αν είναι χρήσιμη, διατηρείται, οπότε πιστεύω ότι περιβάλλοντα υψηλών απαιτήσεων χρειάζονται και αρκετά ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αναπτύξουν την δύναμη του εγκεφάλου τους σε ανώτερα επίπεδα μέσα στον χρόνο, μέσω του DNA προς τους απογόνους του.

Τελειώνοντας, νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι μεταφέρουν εγκεφάλους πιο «ισχυρούς» από άλλους ως προϊόν της ανθρώπινης εξέλιξης σε σχέση με την ποικιλότητα των περιβαλλόντων. Γι’ αυτό προσπαθήστε πιο σκληρά, προσπαθήστε να εξασκήσετε το μυαλό σας…

Καθολικισμός ή Ορθοδοξία: μια ιστορία παλιά...

Πόσο παλιά να φθάνει άραγε αυτή η ιστορία; Απο πότε υπάρχει αυτό το δίλημμα; Ερωτήσεις που επιδέχονται περισσότερες απο μία απάντηση αναλόγως του σημείου απ΄ όπου έρχεται, Δύση ή Ανατολή. Υπάρχουνε, δηλαδή, δύο εκδοχές για την ίδια ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία της Εκκλησίας μέσα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ως νόμιμος θεσμός, αρχίζει το 313 μ.Χ. με την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (312-337 μ.Χ.). Έτσι κατοχυρώθηκε , για πρώτη φορά, το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας που καθιστούσε την Εκκλησία νόμιμο Ρωμαϊκό οργανισμό με περιουσία, ώσπου το 391 μ.Χ. ο Χριστιανισμός κηρύχθηκε μοναδική επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας από τον Θεοδόσιο Ά.
Σταδιακά, η Εκκλησία απέκτησε διοικητικές δομές από επισκόπους και μητροπολίτες. Από τα τέλη του 4ου αιώνα ο επίσκοπος Ρώμης, που αυτοτιτλοφορείται επίσημα «πάπας», αξιώνει το πρωτείο σε δογματικά θέματα έναντι των αποφάσεων άλλων επισκόπων και των κρίσεων των εκκλησιαστικών συνόδων. Η αξίωση τούτη στηρίχθηκε στη φράση ου Απόστολου Πέτρου προς τον Ιησού «συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος», οπότε ο Ιησούς απάντησε «συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν». Παρόλο που η λέξη «πέτρα» χρησιμοποιήθηκε παρωνύμως, θεωρήθηκε από τους πάπες ότι το θεμέλιο της Εκκλησίας ήταν ο Σίμων που ονομάστηκε Πέτρος. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Ιησούς έδωσε στον Πέτρο την εξουσία του «δεσμειν και λυειν» επί του ουρανού και της γης, δόθηκε η ερμηνεία ότι η σωτηρία θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνον μέσα από την Εκκλησία του Πέτρου. Αφού ο Πέτρος ίδρυσε την Εκκλησία της Ρώμης ήταν και ο πρώτος πάπας, σύμφωνα με τους Λατίνους.
Γι’ αυτό το λόγο, ουδείς μπορούσε να προσδιορίσει το δόγμα χωρίς τον πάπα και κάθε δογματική προκήρυξη που αφορά την πίστη έπρεπε να συντάσσεται απ’ αυτόν ή να έχει την συγκατάθεση του.
Αυτή η φιλοδοξία του Παπισμού να έχει τον πρώτο λόγο στα θέματα της Εκκλησίας αποτέλεσε το κύριο και ουσιαστικό αίτιο του πρώτου (484-518), του δεύτερου (867-879/880) και του τρίτου και οριστικού σχίσματος των Εκκλησιών (1054-σήμερα). Βέβαια, συνέβαλαν και πολιτικο-οικονομικά, δογματικά και ιεροτελεστικά αίτια στον διαχωρισμό των δύο Εκκλησιών (Δυτικής-Ανατολικής) που ουσιαστικά υφίσταται ως σήμερα. Καθοριστικό, επίσης, ρόλο στη σταδιακή επιδείνωση των σχέσεων Ανατολικής-Δυτικής Εκκλησίας έπαιξε και η εκρηκτική προσωπικότητα του εκάστοτε πάπα, πατριάρχη, απεσταλμένου ή αυτοκράτορα.
Θα πρέπει όμως εξαρχής να τονιστεί ένα σημαντικό και δυσδιάκριτο μέσα στην Εκκλησιαστική ιστορία στοιχείο που ουσιαστικά οδήγησε στις άπειρες διαφωνίες, διαμάχες και διαφοροποίηση των Εκκλησιών. Αυτό το στοιχείο είναι η λησμονιά που γνώρισε η Ελληνική γλώσσα από τους Λατίνους κατά τον 4ο ως τον 7ο-8ο αιώνα πράγμα που στάθηκε εμπόδιο στην επικοινωνία ανάμεσα στους θεολόγους των δύο πλευρών και στη παράλληλη ανάπτυξη της θεολογικής διανόησής τους. Οι Λατινικές μεταφράσεις των Ελλήνων Πατέρων προσέφεραν μιαν υποτυπώδη μόνον επικοινωνία που δε στάθηκε αρκετή να διατηρήσει την ως τότε καλή Εκκλησιαστική συνεννόηση. Ο καθηγητής Κων. Γιαννακόπουλος σ’ ένα εκ των βιβλίων του διετύπωσε την ακόλουθη υπόθεση για τον Λατίνο Πατέρα Αυγουστίνο και τη σχέση του με τα Ελληνικά, «Επικρατεί η γνώμη ότι ο Αυγουστίνος γνώριζε ελάχιστα μόνον Ελληνικά. Και όμως στα έργα του απαντούν συχνά ολόκληρες ελληνικές φράσεις. Μία περισσότερο πρόσφατη άποψη υποστηρίζει ότι οι γνώσεις του βελτιώθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αναρωτιέται κανείς, αν γνώριζε τα Ελληνικά κατά τρόπο άψογο, πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η εξέλιξη της Δυτικής Θεολογίας, και εξαιτίας αυτού, ίσως και οι σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Ο Αυγουστίνος (+430), του οποίου η θεολογική εξήγηση έγινε κανόνας στη Δύση ουσιαστικά ως τον δέκατο τρίτο αιώνα, μπορεί να θεωρηθεί η πηγή για τις διαφορετικές θεολογικές θεωρήσεις και μεθόδους Ανατολής και Δύσης.»[1]
Δυστυχώς, ουδείς διείδε ότι το Σχίσμα του 1054 θα ήταν τόσο σοβαρό ώστε να διαρκεί ως τα τελευταία χρόνια της σύγχρονής εποχής και ότι θα είχε φοβερές συνέπειες αμφότερα και στις δύο Εκκλησίες, όπως αλώσεις πόλεων με φρικτές λεηλασίες και σφαγές και αδιαφορία των Λατίνων προς τους Βυζαντινούς όταν κινδύνευαν από τους Οθωμανούς Τούρκους.

[1] Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, «Βυζάντιο και Δύση: η αλληλεπίδραση των αμφιθαλών πολιτισμών στον Μεσαίωνα και στην Ιταλική Αναγέννηση (330-1600)» Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 1985

Η Παραδοχή της Αλήθειας

Στον κόσμο σήμερα υπάρχει ένα πρόβλημα παραδοχής της αλήθειας. Τουλάχιστον στον Δυτικό αλλά και δυτικότροπο κόσμο έχουν επικρατήσει κάποιες ιδέες κι απόψεις τις οποίες έχουμε περιβάλλει σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο που ονομάζεται πολιτισμός ή έστω πολιτισμένος τρόπος. Αυτόν τον πολιτισμό αναγάγαμε σε υψηλό αγαθό και φυσικά σπουδαία κατάκτηση και πρόοδο του ανθρώπου, οπότε, λογικό είναι, κανείς να μην θέλει να βγει από αυτό το πλαίσιο, γιατί οτιδήποτε διαφορετικό ίσως να θεωρηθεί και οπισθοδρόμηση ως προς τον πολιτισμό. Όλο αυτό το δημιούργημα έχει καταστεί συν τω χρόνω στερεότυπο και δυσμετάβλητο.
Κάποιες πτυχές τις ανθρώπινης ζωής όμως διαφωνούν εμπράκτως με τις επιταγές του «οικοδομήματος», και αυτό για διάφορους λόγους με τον πιο απλό να είναι οι προσταγές της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.
Ας λάβουμε το παράδειγμα των δύο φύλων. Στη φύση ο σκοπός του αρσενικού είναι η γονιμοποίηση και του θηλυκού η τεκνοποίηση μέσω της γονιμοποίησης, οπότε και τα δύο φύλα είναι αναγκαία. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να σκεφθεί πως η αναπαραγωγή θα μπορούσε να επιτευχθεί και μέσω της παρθενογένεσης και θα ήταν σωστή αυτή του η σκέψη, αλλά όχι εξ’ ολοκλήρου διότι αυτή η διαδικασία (της παρθενογένεσης) γίνεται όχι συνεχόμενα σε ένα θηλυκό (το οποίο είναι ικανό προς παρθενογένεση) αλλά σε συγκεκριμένες περιόδους, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο γονιμοποιείται κανονικά από το αρσενικό. Είναι μια διαδικασία για την αύξηση των πιθανοτήτων αναπαραγωγής. Και για να επανέλθουμε στο θέμα, τα δύο φύλα, μέσα από τις ορμόνες τους, κινητοποιούνται για να επιτελέσουν τον ρόλο τους στη ζωή. Το θηλυκό νιώθει ότι πρέπει να τεκνοποιήσει και αναζητά ένα αρσενικό για να το γονιμοποιήσει. Την ίδια στιγμή το αρσενικό νιώθει ότι ήρθε η ώρα του να γονιμοποιήσει το θηλυκό και περνά και αυτό στην αναζήτηση.
Εδώ, όμως, έρχεται να προστεθεί και ο νόμος της Φυσικής Επιλογής Των Ειδών που διετύπωσε ο Charles Darwin στα τέλη του 19ου αι., κατά τον οποίο στη φύση επιβιώνουν εκείνα τα μέλη του είδους που είναι πιο δυνατά και προσαρμόζονται καλύτερα στο περιβάλλον. Τα μέλη αυτά κάνουν περισσότερους απογόνους στους οποίους κληροδοτούν τα ευνοϊκά χαρακτηριστικά τους, ενώ οι πιο αδύναμοι χάνονται σιγά- σιγά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το θηλυκό εγγενώς αναζητά το ισχυρότερο αρσενικό, γεγονός που πολλές φορές οδηγεί τα αρσενικά σε μάχες για την επικράτηση του ισχυρότερου, με την έννοια της επιβίωσης σε καθορισμένο περιβάλλον[1].
Η εφαρμογή όμως της θεωρίας αυτούσιας ίσως να φαντάζει κάπως δύσκολη στην ανθρώπινη περίπτωση και να καθίσταται λανθασμένη ή ανεφάρμοστη. Διότι, δε μπορούμε να θεωρήσουμε, μέσα στην σημερινή κοινωνία, την γυναίκα ένα πλάσμα που αναζητεί άντρες για τεκνοποίηση ή τους άντρες πως αναζητούν την γονιμοποίηση της γυναικός. Υπάρχει και η πνευματική/ψυχική υπόσταση του ανθρώπου που τον διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ζώα. Το κάθε φύλο αναζητά στο πρόσωπο του αντίθετου φύλου και άλλα χαρακτηριστικά, πνευματικά/ψυχικά. Η γυναίκα ψάχνει να βρει στον άντρα όλες εκείνες τις αξίες, τα ιδανικά και τα χαρακτηριστικά που διέπονται από τον πολιτισμό, καθώς αποτελούν και κομμάτι του. Λόγω της διαφοράς μας από τα ζώα, η γυναίκα αναζητά και ψυχικά χαρίσματα στον άνδρα.
Τελικά, είναι αλήθεια όλα αυτά;


Θεωρώ ότι εξαρτάται το πόσο αληθινά είναι όλα αυτά, από το πόσο έτοιμοι είμαστε για να τα δεχτούμε. Γιατί αν παρατηρήσουμε προσεκτικότερα την συμπεριφορά των φύλων ανάμεσα στα ζώα και τον άνθρωπο θα δούμε ότι είναι σχεδόν ίδια, το θηλυκό θέλει να γονιμοποιηθεί από το ισχυρότερο αρσενικό γιατί αυτή είναι η φύση του, η οποία φύση, με τη σειρά της διέπεται από τον νόμο της Φυσικής Επιλογής. Με τη σειρά του το αρσενικό νιώθει ότι πρέπει να γονιμοποιήσει κάποιο θηλυκό άλλα επίσης ξέρει ότι το ίδιο επιδιώκουν και τα άλλα αρσενικά και ότι θα επιλεγεί από το θηλυκό αν υπερισχύσει, οπότε εντάσσεται κι αυτό στον ευρύτερο Αγώνα του Σπέρματος, όπως ονομάστηκε.
Το ίδιο δυνατό και πρωτεύον με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είναι και το ένστικτο της αναπαραγωγής που στις ανθρώπινες σχέσεις εμπράκτως κυριαρχεί και ως επικουρικά θεωρούνται τα αΰλα χαρακτηριστικά. Αυτή όμως η παραδοχή ακούγεται αρκετά ζωώδης και έρχεται σε αντίθεση με τον πολιτισμό που θέλει τον άνθρωπο να δίνει έμφαση στα ανώτερα χαρακτηριστικά, τα πνευματικά/ψυχικά για την επιλογή του συντρόφου και, όπως ανέφερα και στην αρχή, είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να ξεφύγουν από τις επιταγές του πολιτισμού, ειδικά από τη στιγμή που οι ιδέες του (πολιτισμού) γίνονται στερεότυπες. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο για μια γυναίκα να παραδεχθεί αυτό που πραγματικά νιώθει και θέλει διότι το περιβάλλον της θα την έθετε στα περιθώρια του πολιτισμού. Δηλαδή, είναι δύσκολο να παραδεχθεί ότι συνεχώς αναζητά κάποιον άντρα, ο οποίος μάλιστα θα πρέπει να είναι δυνατός, ωραίος[2] με γυμνασμένο σώμα, χωρίς απαραίτητα να διαθέτει ιδιαίτερη πνευματικότητα και χαρακτηριστικά πολιτισμένα. Επίσης, και η οικονομική δύναμη του άντρα έχει σημασία διότι εντάσσεται στην φροντίδα που παρέχει το αρσενικό προς το θηλυκό.
Το στερεότυπο του πολιτισμού καθώς και η κοινωνικοί παράγοντες ωθούν την γυναίκα να ισχυρίζεται πώς, κατά την επιλογή συντρόφου, πρωτεύουσα σημασία έχουν τα πνευματικά/ψυχικά χαρακτηριστικά και αξίες ενός άντρα πολιτισμένου, δηλ. ενός άντρα που κυρίως ευθυγραμμίζεται με τις κατακτήσεις[3] του πολιτισμού.
Συμπερασματικά, βγαίνουν δύο «μέτρα και σταθμά» κατά την επιλογή συντρόφου, από τα οποία κανένα δεν είναι λάθος διότι το μεν επιτάσσεται από την φύση ενώ το δε αποτελεί κατάκτηση των ανθρώπων. Τελικά η συμπεριφορά μας μήπως δεν είναι και τόσο περίπλοκη, αλλά μάλλον θέμα ταμπού και κοινό μυστικό που όλοι ξέρουμε αλλά φοβόμαστε να παραδεχθούμε, να παραδεχθούμε την αλήθεια;

[1] Πολλές φορές το θηλυκό δέχεται το σπέρμα από πολλά αρσενικά και στη συνέχεια διατηρεί αυτό του ισχυρότερου, ενώ αποβάλλει τα υπόλοιπα.
[2] Ωραίος με την έννοια να μην ξεφεύγουν τα χαρακτηριστικά του από το πρότυπο του άντρα με συμμετρικά, υγιή και αρρενωπά χαρακτηριστικά.
[3] Είναι κατακτήσεις διότι ας μη ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος δεν εμφανίστηκε στον κόσμο με τα σημερινά του χαρακτηριστικά άλλα πολύ πιο ζωώδης.

Ο Χριστιανισμός είναι σχετικός...;

Ο Χριστιανισμός είναι καλός, ο Χριστιανισμός είναι κακός, ο Χριστιανισμός είναι ότι θες να είναι, αρκεί να το πιστεύεις ότι είναι έτσι.

Όταν το πιστεύεις μονάχα εσύ, ίσως να θεωρείσαι τρελός ή έστω λανθάνων. Αν το πιστεύει μια μερίδα ανθρώπων είναι εκδοχή της αλήθειας (κοινωνικής), ενώ αν το πιστεύει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων είναι θεωρία. Τέλος, αν το αποδέχονται όλοι είναι η αλήθεια (κοινωνική και όχι αντικειμενική). Αυτό το λέω για να υπενθυμίσω ότι όλα είναι σχετικά. Τώρα, κατα τον Χριστό, όποιος ακουλουθήσει τον Λόγο του πιστά θα γίνει ένα με αυτόν (εκτός του "κατ΄εικόνα", και "καθ'ομοίωσιν" τώρα), οπότε ο άνθρωπος του οποίου η ζωή δεν διέπεται έστω και λίγο απο τον Λόγο του Χριστού δεν εντάσσεται στους κόλπους του Βασιλείου των Ουρανών, όλοι οι Χριστιανοί είναι υπο εξέταση μέχρι να επιτύχουν να ομοιάσουν στον Θεό. Άρα, ο ουσιώδης Χριστιανισμός η ομοίωση με τον Θεό και όπως προανέφερα κάθε τι διαφορετικό απο αυτό δεν είναι Χριστιανισμός (με την έννοια του πραγματικού στόχου). Οι λεγόμενοι Χριστιανοί, κατα την ταπεινή μου γνώμη πάντα, δεν ανήκουν στον Χριστιανισμό αλλά προσπαθούν να ενταχθούν σ' αυτόν, οπότε ότι βλέπουμε απο τους ανθρώπους που ονομάστηκαν, ονομάζονται και θα οναμαστούν Χριστιανοί δεν είναι απαραιτήτως πράξεις Χριστιανισμού. Εξ' ου και δε μπορεί να κριθεί ο Χριστιανισμός, αν τον πάρουμε σαν θεωρία, απο τις πράξεις των ανθρώπων, αλλά και πάλι ο Λόγος του θεού καταγράφηκε (όχι επινοήθηκε!!!) απο ανθρώπους, γεγονός που επιτρέπει παρερμηνείες κατα την ανάγνωση του Θείου Λόγου και εσφαλμένα συμπεράσματα. Και για να συνδέσω και τα Απόκρυφα (Απόκρυφα χριστιανικά κείμενα) με το θέμα, απ' ότι γνωρίζω, είναι κείμενα του 2ου αιώνα μ.Χ. και έπειτα που γράφουν για τον Χριστό απο διαφορετικούς ανθρώπους, τα οποία όμως απορρίφθηκαν κατα τις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους και αργότερα, ιδίως στη Δύση.

Βρίσκεται η Γνώση και η Αλήθεια μέσα μας;

Βρίσκεται η Γνώση και η Αλήθεια μέσα μας απο τότε που ερχόμαστε στον κόσμο, όπως υποστήριξε ο Πλάτων; Είναι τελικά η Α-λήθεια η άρση της λήθης;

Time Saving Truth from Falsehood and Envy

1737

Oil on canvas, 149 x 114 cm, Wallace Collection, London

Κατα τη γνώμη μου πάντοτε, η αλήθεια είναι μία και αντικειμενική, όπως και η γνώση του κάθε πράγματος δεν έχει δύο όψεις. Βέβαια, η ανθρώπινη αλήθεια εξαρτάται απο την οπτική γωνία που κάθε άνθρωπος (θέλει να) βλέπει το εκάστοτε γεγονός. Η γνωριμία με την αντικειμενική αλήθεια ποτέ επιτυγχάνεται διότι πάντα υπάρχει έστω και μία πιθανότητα που να την διαψεύδει και αυτό δημιουργεί την υποκειμενική αλήθεια ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος για να πλησιάσει κάποιος την αντικειμενική αλήθεια είναι να συλλέγει στοιχεία για αυτήν μέσα απο τον διάλογο, γιατί καμία μελέτη ενός αντικειμένου θα δώσει μια σχετικά αντικειμενική απάντηση, εάν δεν έχει την υποστήριξη των υπόλοιπων ανθρώπων, αφού για αυτούς γίνεται η προσπάθεια να ευρεθεί μια σχετική (για τους ανθρώπους) αντικειμενικότητα. Για παράδειγμα, υπάρχει το φάσμα του ορατού φωτός και το φάσμα του μη ορατού. Χαρακτηρίζεται μη ορατό το δεύτερο φάσμα διότι ο άνθρωπος δεν το βλέπει, αλλά αντιθέτως τα πουλιά το βλέπουν!! Αυτή είναι η πιο αντικειμενική κατηγοριοποίηση και οριοθέτηση του φάσματος του φωτός, μα αυτό δε σημαίνει ότι το φάσμα δε μπορεί να είναι μεγαλύτερο, πάντα υπάρχει η πιθανότητα διάψευσης. Άρα, κατα την σκέψη του Πλάτωνα, το θέμα είναι ότι θυμόμαστε μόνο αυτά τα όρια του φάσματος και έχουμε ξεχάσει τα υπόλοιπα, αν υπάρχουν. Οπότε η επιστήμη είναι η ανάμνηση όσων ήδη γνωρίζουμε. Αυτό σημαίνει ότι για την ανεύρεση της αλήθειας αρκεί ο διάλογος, πάνω στα στοιχεία που συγκεντρώνουμε, για να την θυμηθούμε.

Τελικά, η αλήθεια, κατα την γνώμη μου, είναι ένα εγγενές στοιχείο της φύσης μας, δηλαδή πηγάζει απο μέσα μας, αλλά όχι με την έννοια του Πλάτωνα, ότι δηλαδή την γνωρίζουμε απο την αρχή, αλλά με την έννοια ότι δημιουργείται απο την συγκατάβαση των ανθρώπων προς μία λύση. Αυτή είναι η υποκειμενική αλήθεια τελικά, και θα ήταν αυτο-αναίρεση αν έλεγα πια είναι η αντικειμενική αλήθεια.

Περι Ρατσισμού...

Δεν το πιστεύω τι διαβάζω!!!

Κάθεστε και γράφετε για ρατσισμό!!! Για φυλές!!!! Να σας ενημερώσω αγαπητοί αναγνώστες και αξιότιμοι συνομιλητές ότι εδώ και αρκετά χρόνια η επιστημονική κοινότητα ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ κατηγορηματικα τις φυλες!!!! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΕΣ!!! Το ανθρώπινο γένος είναι ένα σε όλον τον πλανήτη και οι άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι, πράσινοι, ρόζ, μπέζ, παρδαλοί άνθρωποι είναι ακριβώς το ίδιο, Homo Sapiens ή Homo Sapiens Sapientis κατα άλλους επιστήμονες!!! Μέσα απο το Blog μου θα δείτε και άλλα (link στο αρθρο για το IQ).

Το ζήτημα είναι ότι κατα τόπους αναπτύχθηκαν διαφορετικοί πολιτισμοί ή έστω πολιτισμικές ομάδες. Κανείς δεν είναι ανώτερος ή κατώτερος, αλλά καλύτερα προσαρμοσμένος στο περιβάλλον που τον μεγάλωσε. Εμφανώς εδώ το πρόβλημα είναι οι Αλβανοί (όχι πως έχουν κάτι κακό οι άνθρωποι...).

Ουδείς εκών κακός...

Κανείς δεν είναι απο την φύση του κακός, γίνεται! Κάθε πολιτισμική ομάδα (εννοώ και αυτό που πολλοί θεωρούν έθνος) έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη νοοτροπία και τρόπο αντιμετώπισης της ζωής. Αυτό αποτελεί συνεκτικό κρίκο ανάμεσα στα μέλη της πολιτισμικής ομάδας και δημιουργήΘΗΚΕ, λανθασμένα κατ' εμέ, η έννοια του έθνους. Οπότε, κάθε ομάδα, που απο εδώ και στο εξής θεωρείται εθνική, προσπαθεί να διασφαλίσει την διαφορετικότητα της και να επιβληθεί, διότι ο άνθρωπος είναι εγγενώς "ιμπεριαλιστικό" ζώο αφού προσπαθεί να βελτιστοποιήσει την άνεσή του και μέσω της επιβολής των οικείων του τρόπων ζωής όπου πάει. Είναι ένα εξωστρεφές ζώο. Αλλά, ώς γνωστόν, η ελευθερία σταματά εκεί που παραβιάζει την ελευθερία του άλλου. Σε περίπτωση παραβίασης της ελευθερίας της δράσης δημιουργούνται 3 περιπτώσεις: 1ον ο παραβιάζων να επιβληθεί στον παραβιαζόμενο, 2ον να υπάρξει αμοιβαία υποχώρηση, οπότε και ορίζετε ρητά το όριο ελευθερίας του καθενός και 3ον να επιβληθεί ο παραβιαζόμενος την ελευθερία του στον παραβιάζων. Αυτά είναι θεμελιώδεις αρχές που διέπουν τις ανθώπινες σχέσεις γενικά (βλ. Προσφορά-Ζήτηση --> Τιμή). Όταν λοιπόν θα έρθει ο φίλος Αλβανός απο την χώρα του (που είναι όμορφος τόπος, παρεπιπτόντως), θα έρθει μαζί και η ελευθερία του που θα συγκρουστεί με την Ελληνική. Οι Έλληνες, όμως, κάνουν κάποιες υποχωρήσεις ούτως ώστε να νιώσουν και οι νέοι μας φιλοξενούμενοι άνετα, επειδή ακριβώς οι Έλληνες δεν είναι καθόλου αυτό που λέτε Ρατσιστές! Επομένως, οι Αλβανοί επεκτείνουν την ελευθερία τους έως εκεί που τους αφήνουμε να το κάνουν, αλλά η πολύ ελευθερία ίσως να βλάπτει διότι αυτοί οι άνθρωποι (ή κάποιοι απο αυτούς) έχουν μια άλλη αντίληψη για τα πράγματα που εφαρμόζοντας την εδώ ίσως να δημιουργεί πολλά προβλήματα. Δηλαδή, π.χ. για κάποιους αλβανούς ίσως να μην είναι και τόσο κακό να κλέψουν κάποιον απο τους Έλληνες (οι οποίοι συνηθίσαμε να ζούμε πιο άνετα και να μην φοβόμαστε τον γείτονα, αφού και αυτός ζει το ίδιο άνετα με μας και δεν υπάρχει λόγος να αλληλοκλεφτούμε σαν Έλληνες), απο τη στιγμή που βρίσκουν κάποιο κενό στη ζωή μας, όπως λ.χ. τα ξεκλείδωτα σπίτια στα χωριά λόγω της ασφάλειας μεταξύ μας.

Εμείς, που έχουμε την δύναμη και τον έλεγχο της χώρας μας, διαπλάθουμε τις συμπεριφορές των μεταναστών και μόνο απο εμάς τους ίδιους εξαρτάται... δεν φταίνε ούτε πολιτικοί, ούτε οι ξένοι, ούτε κανείς άλλος.... Πιστεύω ότι σας Έλληνες μας λείπει κατα πολύ η αξιοπρέπεια και απο την φιλοτιμία μας δίνουμε βορά σε ανθρώπους που άθελα τους ίσως περιορίζουν την διαφορετικότητά μας... Δεν σεβόμαστε την Ελληνική πολιτισμική μας οντότητα και κάνουμε υποχωρήσεις καθώς μαλλώνουμε μεταξύ μας. Τα μυαλά μας είναι πάνω απο το κεφάλι μας... Δεν είμαστε Έλληνες γιατί ζούμε στην Ελλάδα, ούτε γιατι μιλαμε Ελληνικά, ούτε γιατί είμαστε ανώτεροι, και καλά, απο τα υπόλοιπα αδέλφια μας στον κόσμο!!! Είμαστε Έλληνες γιατί αναπτύξαμε έναν πολιτισμό, έναν τρόπο ζωής ούτε ανώτερο ούτε κατώτερο απο κάποιον άλλον, απλά διαφορετικό και ας εχει μεταλαμπαδεύσει τις κατακτήσεις του σε άλλους πολιτισμούς. Αλλά δυστυχώς όλα αυτά δε τα σεβόμαστε και αφήνουμε την ελευθερία σε άλλους ανθρώπους να μας τα μεταβάλλουν και να μας αφομοιώνουν!!! Και δεν θέλω να ακούσω πάλι εκείνες τις βλακείες, και συγνώμη για την έκφραση, για το ότι οι Ρωμαίοι, οι Άραβες, οι Τούρκοι, οι Φράγκοι, οι Άγγλοι, Γερμανοι και όποιους άλλους τελος πάντων δεν κατάφεραν τόσους αιώνες να μας αφομοιώσουν γιατί είναι πολύ επιφανειακά λόγια αυτά!! Οι πρόγονοί μας είχαν αξιοπρέπεια και πίστη στην διαφορετικότητά τους καθώς και πολύ μεγαλύτερη γεννητικότητα απο τους κατακτητές μας, ας μην ξεχνάμε!!!!! Μα δυστυχώς ξεχάσαμε.... Και για να καλύψουμε το κενό που σβήσαμε απο την μνήμη μας υιουθετήσαμε ξένους τρόπους ζωής, απο τους οποίους τους περισσότερους εφαρμόσαμε όπως τους πήραμε, ενω άλλους προσαρμόσαμε λιγάκι... Γιατί αναρωτιέμαι πολλές φορές.... Δεν έχουμε πίστη στον εαυτό μας πια; Νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε στο σήμερα βασιζόμενοι στην δική μας επινοητικότητα; χρειαζόμαστε ξενόφερτες πατέντες στην ζωή μας; Μάθαμε να παίρνουμε έτοιμα τα αγαθά; Θα το ξέρετε ότι η κίνα είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη χώρα του πλανήτη και αυτό όχι λόγω του μεγάλου εργατικού δυναμικού, αλλά επειδή αυτοί η άνθρωποι έχουν αξιοπρέπεια και δουλεύουν όλοι μαζί για το κοινό καλό. Το κουμουνιστικό κόμμα της Κίνας αριθμεί τουλάχιστον 70.000.000 μέλη και οι περισσότεροι κινέζοι δεν ζούνε και πολύ άνετα αλλά τουλάχιστον έχουν την αξιοπρέπεια τους και κάποια μέρα σύντομα θα πάρουν πίσω αυτό για το οποίο δουλεύουν τώρα... Οι Τούρκοι επίσης, ξέρετε πόσο μεγάλα βήματα κάνουν; Οι Η.Π.Α. ξέρετε πως ξεκίνησαν την πορεία τους; Γιατί αποτινάξανε τον Βρετανικό ζυγό απο πάνω τους; Για να δουλέψουν όλοι μαζί, για να λάβουν αργότερα όλοι μαζί τους καρπούς των κόπων τους!!! (σήμερα προφανώς έχει αλλάξει κάπως αυτό) Στην Αρχαία Αθήνα, γιατί φώναζε ο Περικλής (κατα τον Επιτάφιο π.χ.); Φώναζε και διακήρυττε τις αρετές των συμπολιτών του και τόνιζε ότι σαν σύνολο πετύχανε να αποκτήσουν τα αγαθά τους!!! Οι πολίτες ζούνε κάτω απο το ίδιο δέντρο/πόλη και το ποτίζουν όλοι μαζί για να τους προστατεύει και να τους τρέφει όλους μαζί!! Αλλά πρέπει να μάθουν και οι επόμενοι πως να το ποτίζουν σωστά για να συνεχίσει να τους παρέχει αγαθά! Και πώς να μάθουν αν κάποιος δεν τους διδάξει πως να ποτίζουν και φροντίζουν για το δικό τους δέντρο και να μην τρέχουν σε αλλονών δέντρα;;;;

ΚΑΙ ΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!!!!!!!!!!!!!

Εν μέρει, ο φίλος μας "Πάνθηρας" είναι δικαιολογημένα οργισμένος με την κατάσταση στην χώρα μας αλλά είναι λάθος με τον ποιόν είναι οργισμένος!! Ας κοιτάξει πρώτα σε μας τους ίδιους για την λύση. Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως όσον αφορά την λύση. Πολλοί απο τους ανθρώπους δεν θέλουν να δούν ή να δεχθούν το πρόβλημα διαφορετικά ή καθόλου, ενώ κάποιοι άλλοι σαν τον Πάνθηρα, εμένα, εσένα, εκείνον, τον φίλο ή την φίλη εκείνου... βλέπουμε να επιδεινώνεται η κατάσταση της πολιτισμικής μας ταυτότητας!! Τι κάνουμε; Κάπου μέσα στο πρώτο Αμερικανικό Σύνταγμα, νομίζω, γράφει ότι αν κάποιος βλέπει να καταπατούνται αξίες και ιδανικά που κανείς άλλος δεν βλέπει, τότε πρέπει να αναλάβει δράση ενάντια στην κατάφορη αδικία. (για να μην αναφέρω ότι ο Abraham Lincoln εξέφρασε ότι το Δέντρο της Ελευθερίας πρέπει ενίοτε να ποτίζεται με αίμα αθώων.)

Επίσης, αν σκοτώσεις έναν, είσαι δολοφόνος αλλά αν σκοτώσεις πολλούς είσαι
ήρωας!!

Αυτά τα αναφέρω για να δείξω ότι τα όρια της ανάγκης της βίας και των προϋποθέσεων της (αιτία κτλ.) είναι πολύ δύσκολα διακρινόμενα. Γι' άλλους 10.000 άντρες με όπλα στα χέρια είναι τρομοκρατική ομάδα, ενώ για άλλους αυτονομηστικό κίνημα! Εγώ πάντως δηλώνω ότι θέλω την διαφορετικότητά μου σαν Έλληνας και κανεις να μην την περιορίζει!! Όπως εδώ και χιλιάδες χρόνια το ίδιο και απαράλλακτο DNA κυλάει στις φλέβες μου (ως ανήκων σε αυτοχθονο φύλο του Ελλαδικού χώρου), έτσι θέλω και τον πολιτισμό μου. Να τον αλλάζω εγώ που τον έκανα....

Αυτό εγράφη στο Filosofia.gr