Η Παραδοχή της Αλήθειας

Στον κόσμο σήμερα υπάρχει ένα πρόβλημα παραδοχής της αλήθειας. Τουλάχιστον στον Δυτικό αλλά και δυτικότροπο κόσμο έχουν επικρατήσει κάποιες ιδέες κι απόψεις τις οποίες έχουμε περιβάλλει σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο που ονομάζεται πολιτισμός ή έστω πολιτισμένος τρόπος. Αυτόν τον πολιτισμό αναγάγαμε σε υψηλό αγαθό και φυσικά σπουδαία κατάκτηση και πρόοδο του ανθρώπου, οπότε, λογικό είναι, κανείς να μην θέλει να βγει από αυτό το πλαίσιο, γιατί οτιδήποτε διαφορετικό ίσως να θεωρηθεί και οπισθοδρόμηση ως προς τον πολιτισμό. Όλο αυτό το δημιούργημα έχει καταστεί συν τω χρόνω στερεότυπο και δυσμετάβλητο.
Κάποιες πτυχές τις ανθρώπινης ζωής όμως διαφωνούν εμπράκτως με τις επιταγές του «οικοδομήματος», και αυτό για διάφορους λόγους με τον πιο απλό να είναι οι προσταγές της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.
Ας λάβουμε το παράδειγμα των δύο φύλων. Στη φύση ο σκοπός του αρσενικού είναι η γονιμοποίηση και του θηλυκού η τεκνοποίηση μέσω της γονιμοποίησης, οπότε και τα δύο φύλα είναι αναγκαία. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να σκεφθεί πως η αναπαραγωγή θα μπορούσε να επιτευχθεί και μέσω της παρθενογένεσης και θα ήταν σωστή αυτή του η σκέψη, αλλά όχι εξ’ ολοκλήρου διότι αυτή η διαδικασία (της παρθενογένεσης) γίνεται όχι συνεχόμενα σε ένα θηλυκό (το οποίο είναι ικανό προς παρθενογένεση) αλλά σε συγκεκριμένες περιόδους, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο γονιμοποιείται κανονικά από το αρσενικό. Είναι μια διαδικασία για την αύξηση των πιθανοτήτων αναπαραγωγής. Και για να επανέλθουμε στο θέμα, τα δύο φύλα, μέσα από τις ορμόνες τους, κινητοποιούνται για να επιτελέσουν τον ρόλο τους στη ζωή. Το θηλυκό νιώθει ότι πρέπει να τεκνοποιήσει και αναζητά ένα αρσενικό για να το γονιμοποιήσει. Την ίδια στιγμή το αρσενικό νιώθει ότι ήρθε η ώρα του να γονιμοποιήσει το θηλυκό και περνά και αυτό στην αναζήτηση.
Εδώ, όμως, έρχεται να προστεθεί και ο νόμος της Φυσικής Επιλογής Των Ειδών που διετύπωσε ο Charles Darwin στα τέλη του 19ου αι., κατά τον οποίο στη φύση επιβιώνουν εκείνα τα μέλη του είδους που είναι πιο δυνατά και προσαρμόζονται καλύτερα στο περιβάλλον. Τα μέλη αυτά κάνουν περισσότερους απογόνους στους οποίους κληροδοτούν τα ευνοϊκά χαρακτηριστικά τους, ενώ οι πιο αδύναμοι χάνονται σιγά- σιγά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το θηλυκό εγγενώς αναζητά το ισχυρότερο αρσενικό, γεγονός που πολλές φορές οδηγεί τα αρσενικά σε μάχες για την επικράτηση του ισχυρότερου, με την έννοια της επιβίωσης σε καθορισμένο περιβάλλον[1].
Η εφαρμογή όμως της θεωρίας αυτούσιας ίσως να φαντάζει κάπως δύσκολη στην ανθρώπινη περίπτωση και να καθίσταται λανθασμένη ή ανεφάρμοστη. Διότι, δε μπορούμε να θεωρήσουμε, μέσα στην σημερινή κοινωνία, την γυναίκα ένα πλάσμα που αναζητεί άντρες για τεκνοποίηση ή τους άντρες πως αναζητούν την γονιμοποίηση της γυναικός. Υπάρχει και η πνευματική/ψυχική υπόσταση του ανθρώπου που τον διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ζώα. Το κάθε φύλο αναζητά στο πρόσωπο του αντίθετου φύλου και άλλα χαρακτηριστικά, πνευματικά/ψυχικά. Η γυναίκα ψάχνει να βρει στον άντρα όλες εκείνες τις αξίες, τα ιδανικά και τα χαρακτηριστικά που διέπονται από τον πολιτισμό, καθώς αποτελούν και κομμάτι του. Λόγω της διαφοράς μας από τα ζώα, η γυναίκα αναζητά και ψυχικά χαρίσματα στον άνδρα.
Τελικά, είναι αλήθεια όλα αυτά;


Θεωρώ ότι εξαρτάται το πόσο αληθινά είναι όλα αυτά, από το πόσο έτοιμοι είμαστε για να τα δεχτούμε. Γιατί αν παρατηρήσουμε προσεκτικότερα την συμπεριφορά των φύλων ανάμεσα στα ζώα και τον άνθρωπο θα δούμε ότι είναι σχεδόν ίδια, το θηλυκό θέλει να γονιμοποιηθεί από το ισχυρότερο αρσενικό γιατί αυτή είναι η φύση του, η οποία φύση, με τη σειρά της διέπεται από τον νόμο της Φυσικής Επιλογής. Με τη σειρά του το αρσενικό νιώθει ότι πρέπει να γονιμοποιήσει κάποιο θηλυκό άλλα επίσης ξέρει ότι το ίδιο επιδιώκουν και τα άλλα αρσενικά και ότι θα επιλεγεί από το θηλυκό αν υπερισχύσει, οπότε εντάσσεται κι αυτό στον ευρύτερο Αγώνα του Σπέρματος, όπως ονομάστηκε.
Το ίδιο δυνατό και πρωτεύον με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είναι και το ένστικτο της αναπαραγωγής που στις ανθρώπινες σχέσεις εμπράκτως κυριαρχεί και ως επικουρικά θεωρούνται τα αΰλα χαρακτηριστικά. Αυτή όμως η παραδοχή ακούγεται αρκετά ζωώδης και έρχεται σε αντίθεση με τον πολιτισμό που θέλει τον άνθρωπο να δίνει έμφαση στα ανώτερα χαρακτηριστικά, τα πνευματικά/ψυχικά για την επιλογή του συντρόφου και, όπως ανέφερα και στην αρχή, είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να ξεφύγουν από τις επιταγές του πολιτισμού, ειδικά από τη στιγμή που οι ιδέες του (πολιτισμού) γίνονται στερεότυπες. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο για μια γυναίκα να παραδεχθεί αυτό που πραγματικά νιώθει και θέλει διότι το περιβάλλον της θα την έθετε στα περιθώρια του πολιτισμού. Δηλαδή, είναι δύσκολο να παραδεχθεί ότι συνεχώς αναζητά κάποιον άντρα, ο οποίος μάλιστα θα πρέπει να είναι δυνατός, ωραίος[2] με γυμνασμένο σώμα, χωρίς απαραίτητα να διαθέτει ιδιαίτερη πνευματικότητα και χαρακτηριστικά πολιτισμένα. Επίσης, και η οικονομική δύναμη του άντρα έχει σημασία διότι εντάσσεται στην φροντίδα που παρέχει το αρσενικό προς το θηλυκό.
Το στερεότυπο του πολιτισμού καθώς και η κοινωνικοί παράγοντες ωθούν την γυναίκα να ισχυρίζεται πώς, κατά την επιλογή συντρόφου, πρωτεύουσα σημασία έχουν τα πνευματικά/ψυχικά χαρακτηριστικά και αξίες ενός άντρα πολιτισμένου, δηλ. ενός άντρα που κυρίως ευθυγραμμίζεται με τις κατακτήσεις[3] του πολιτισμού.
Συμπερασματικά, βγαίνουν δύο «μέτρα και σταθμά» κατά την επιλογή συντρόφου, από τα οποία κανένα δεν είναι λάθος διότι το μεν επιτάσσεται από την φύση ενώ το δε αποτελεί κατάκτηση των ανθρώπων. Τελικά η συμπεριφορά μας μήπως δεν είναι και τόσο περίπλοκη, αλλά μάλλον θέμα ταμπού και κοινό μυστικό που όλοι ξέρουμε αλλά φοβόμαστε να παραδεχθούμε, να παραδεχθούμε την αλήθεια;

[1] Πολλές φορές το θηλυκό δέχεται το σπέρμα από πολλά αρσενικά και στη συνέχεια διατηρεί αυτό του ισχυρότερου, ενώ αποβάλλει τα υπόλοιπα.
[2] Ωραίος με την έννοια να μην ξεφεύγουν τα χαρακτηριστικά του από το πρότυπο του άντρα με συμμετρικά, υγιή και αρρενωπά χαρακτηριστικά.
[3] Είναι κατακτήσεις διότι ας μη ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος δεν εμφανίστηκε στον κόσμο με τα σημερινά του χαρακτηριστικά άλλα πολύ πιο ζωώδης.